Tbilisi, 15 mei 2016

Het Sovjetmetrostation van Rustaveli Avenue is nooit veranderd. In de oude jarenzestigpoortjes is eigentijdse digitale techniek ingeschroefd. Buiten dat is de metro een reis terug in de tijd, ver de diepte in. De wagons klinken als gierende stoommachines waar de vonken vanaf spatten. In het ondergrondse met gloeipeertjes verlichte gangenstelsel van metrostation Didube verkopen oude mensen tweedehandskleding, fruit of kruiden. Het oogt er grauw, voor zover het beperkte licht zicht toelaat. Nauwelijks reclameaanduidingen.  Op de nabijgelegen markt hangt een portret  van Stalin aan een kraam waar sterke drank wordt verkocht. Gekrioel en drukte. Verderop ketsen twee auto’s  op het Liberty Square met een harde klap op elkaar. De vracht op de imperiaal van één, kantelt naar het asfalt. Meteen ontstaat een opstopping, die een lange file veroorzaakt. Enkele mannen lopen gearmd over straat, amicaal en goed geluimd. Ze laten zich aan de drukte weinig gelegen liggen. Ter begroeting geven mannen elkaar een kus, zie ik. Naar Georgisch gebruik.

Amsterdam, 14 mei 2016

Donkere wolken pakken zich samen boven Schiphol. Vanuit mijn gate kijk ik door de ruiten naar buiten: Air Maizena! Met het klimmen van de jaren vertroebelt mijn zicht. Het is Airzena van Georgian Airways. Geen feestelijk onthaal bij het instappen, maar een afgemeten begroeting en geen gedoe. Het vliegtuig is maar voor de helft gevuld. Van hele rijen zijn de stoelen onbezet. Bij de positiebepaling in de verkeerstoren krijgt Airzena weinig prioriteit: we moeten lang wachten, nog weggeparkeerd in een hoek, achter de vliegers van Sunweb en Transavia. Dan neemt een zoemend trillen een aanvang. Veel Georgische mannen aan boord: strakke, gebruinde koppen, breed en kalend.  Zo te zien is het geen overtocht waar de sudokupuzzels worden uitgevouwen. Eindelijk het commando: “Check”. Even later doorprikken we het wolkendek. In de lucht krijgen we breakfast. Het is drie uur in de middag.