19 th Street!
Yangon, 7 februari 2015
We tafelen in 19th street, tussen de riksja’s, de passerende auto’s en de talloze voorbijgangers, die een zware karrevracht torsen, manoeuvrerend langs de terrastafels. Panden zijn het aanzien niet waard, maar op de benedenverdieping in de restaurants worden goddelijke gerechten bereid: kip in gekonfijte sinaasappelsaus en kleine schoteltjes met bijgerechten. We worden aan een tafeltje met jongeren geplaatst. Zij beginnen een gesprek in gebrekkig Engels. Iemand reikt posters uit van de National League for Democracy (NLD), een alom bejubelde partij, die het tegen de gevestigde macht opneemt. Één jongen aan ons tafeltje toont ons trots op zijn smartphone een afbeelding van de secretaris-generaal van de VN, samen met de partijleider van de NLD, Aung San Suu, dochter van de beroemde generaal, oprichter van de partij en pleitbezorger van een Birma ontdaan van de Britse bezetter. De jonge Birmezen aan onze tafel kiepen in no time grote potten bier in het keelgat, afgeblust met Whisky. Het is per slot van rekening weekend. In bijna iedere straat zijn er reclameborden van lokale whiskymerken.
De hand van de overheid is onzichtbaar in het straatbeeld. Birmezen lopen met een slecht gebit, vaak zijn de voortanden al afgebroken.Naast het gebit toont ook de infrastructuur grote gaten. Zelf val ik op weg naar onze kamer bijna in een metersdiep gat in de weg.
cK
Yangon, 7 februari 2015: markt! 
Bladgoud
Yangon, 7 februari 2015
De belangrijkste tempel van het land, Shwedagon Paya, is sprookjesachtig. In de loop der eeuwen is er door opeenvolgende koningen voor tonnen aan bladgoud tegenaan geplakt, om elkaar af te troeven. Birmese dames, in traditionele kledingdracht met tanaki aangebracht op het gelaat, stappen besmuikt giechelend op ons af als we in de late ochtend over het tempelcomplex lopen. Met hun smartphones maken ze foto’s van ons. Even later poseren we samen: wederzijdse nieuwsgierigheid. Zóveel lieflijkheid zijn we ontwend. Sporadisch sjokken er westerse toeristen in groepsverband rond. De overheid probeert het massatoerisme en groepsreizen te ontmoedigen.
Vrije teugels
Yangon, 7 februari 2015
Tussen een pand van een poelier en een winkel zien we een kleine post van een chirurg en een psychiater. Verderop bij een viaduct laten enkele mensen zich op straat behandelen met kruiden en dubieuze smeerseltjes. De inflatoire bankbiljetten leiden tot logistieke problemen: mensen lopen met een door het bankpersoneel verzorgde plastic zak met bankbiljetten het bankfiliaal uit. Je bent hier al snel miljonair.
Sinds 1964 regeert de zichzelf verrijkende militaire dictatuur met ijzeren hand. Járenlange internationale isolatie van de voormalig Britse kolonie heeft de moderniteit effectief buiten de deur gehouden. Sinds 2009 ziet de junta zich gedwongen de teugels te laten vieren en een meer liberale koers toe te staan. Sindsdien gaat het snel: jongeren schakelen vanuit het niets over op de smartphone. Het zijn er nog enkelen, maar hun aantal groeit. Drie jaar terug nog, moesten zij voor het afsluiten van een G-mailaccount met paspoort toestemming vragen bij een post van het regime. De vrije teugels van de politiek en de economie polariseren en verdelen het land in de aan het regime verbonden rijken, die hun vermogen zien groeien en de armen, wiens welvaart nauwelijks verbetert. Vastgoedprijzen klimmen. Intussen blijft de overheid stilzwijgend op de achtergrond: zij investeert drie procent van de staatsinkomsten in onderwijs en gezondheidszorg. Meer dan de helft gaat naar het leger. Het resultaat is een niet-functionerend electriciteitsnetwerk, slechte riolering, verbrokkelde wegen, afwezige ordehandhaving, buiten enkele neurotische agenten die tevergeefs het verkeer op de weg in toom proberen te houden en een schrale gezondheidszorg.
Fernweh 