Tiraspol, 10 juli 2015

Zowel Lenin als Stalin staat fier overeind op een betonnen sokkel. Hun blik reikt tot ver in de toekomst. Brede boulevards zijn aan weerszijden opgesierd met billboards die het 25-jarig bestaan van het communistische dwergstaatje bejubelen. Het vraagt weinig inspanning van de verbeeldingskracht om de militaire parade eroverheen te zien denderen. Veel rood met goud. Een tank is op een voetstuk geplaatst, een paar meter van een filiaal van de orthodoxe kerk. Commerciële aanduidingen staan naast communistische symbolen. Ik koop in een winkeltje een fles cognac van het merk KWINT, de trots van de natie. De drankfabriek van Kwint is afgebeeld op het bankbiljet dat ik als wisselgeld ontvang. Transnistria? No Problem! Een antieke hoogwerker wordt tegen een gevel geplaatst om die te kunnen texen. Ook in Tiraspol neemt het leven zijn dagelijkse gang: een vrouw met bloemen in de hand loopt langs, een katachtig meisje paradeert op pinnen en viert de zomer, een bijna blinde bejaarde vrouw zingt mee met Russische muziek uit een kleine casetterecorder om zo wat bij te verdienen. Verderop speelt een man op een accordeon. Een oude man met een hoed glimlacht in het voorbijgaan. In bijna ieder flatgebouw zijn schoonheidssalons gehuisvest: de vrouwen proberen zich te verheffen boven hun grauwe woonomgeving.

Tiraspol, 12 juli 2015

Transnistrië is een zelf uitgeroepen schurkenstaat in Oost-Moldavië, ontstaan in een burgeroorlog na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie. Het gebied ter grootte van Noord-Brabant is een filiaal van Moskou. Daarbuiten is het land bijna nergens erkend. Het beschikt over een eigen leger, een eigen munteenheid, de Transnistrische Roebel, een eigen beruchte KGB en een eigen vlag. Vanuit Chisinau neem ik de bus naar de hoofdstad Tiraspol. Militairen posten op de grens, gemarkeerd met grote borden in rood en goud met hamer en sikkel. Tanks staan aan de kant van de weg. Ik stap de bus uit en loop een bezweet grenskantoortje binnen, waar een groep Russen is samengeperst in een walm van knoflook en wodka. Tegen de gangbare reisadviezen in, ontvang ik vriendelijk een geprint permit. Zonder steekpenningen. Op internet las ik verhalen van mensen die een groot deel van hun dollars moesten afstaan, dus bevreesd was ik wel.  De voormalige president Smirnov heeft het land nog in zijn greep. Tijdens de busrit zie ik overal filialen van Sheriff, in handen van de zoon van Smirnov: een communistisch conglomeraat van tankstations, supermarkten en een voetbalstadion. Met een afgemeten stapel roebels loop ik door de stad en koop een paar posters van de landkaart en de landsvlag, die in de winkel met behulp van een telraam worden afgerekend. Buiten het centrum oogt de stad grauw en grijs met massale betonnen hoogbouw. De vrouwen paraderen er alsof ze op de catwalk lopen. Welcome in Transnistria!