Tbilisi, 16 mei 2016

Vijfentwintig graden en hagelstenen vallen als glazen dobbelstenen uit de hemel, die ziedend kan zijn met zware wolken  en striemende neerslag. Langer dan een half uur duurt dat niet. Dan trekt de hemel open en hervat het straatleven zijn drukte. Mijn appartement in de oude stad draagt een gietijzeren balkon aan de buitenkant van een verder volledig vervallen voorgevel. Het interieur is chique en ruim van opzet. Met een barokken kroonluchter en hoge plafonds. Helaas valt de stroom uit als ik mijn laptop wil inpluggen. Dan maar naar buiten. Op de binnenplaats stappen drie mannen uit een oude Lada. Ze sjorren touw van het autodak, dat een imperiaal draagt met oud ijzer. Verderop zitten mensen met een waterpijp op het terras. De stad vermengt westerse met Oriëntaalse invloeden. Tegenover de verkrotting in het lagere stadsdeel  achter de Meidan ligt de opwaardering van het hogere gedeelte met de dure hotels in het Meketikwartier. De gondels van de over Tbilisi gesponnen kabelbaan trekken onophoudelijk hun baantjes in de lucht. Ik vervolg mijn weg door het oude stadskwartier en loop door een donkere straat, waar kunstenaars hun atelier hebben ingericht. Ik koop wat dagelijkse benodigdheden in een kleine supermarkt, die in een houten keet is gehuisvest. Een oude dame met kleren ver uit de tijd legt drie wortels op de toonbank. Dat is alles wat ze koopt.