5 juli 2015

De trein van Cluj naar het tegen de Moldavische grens gelegen Lasi schommelt door het ruwe landschap van Transsylvanië. Een heuvelachtig silhouet van voorbijschietende dorpjes en uitgestrekte akkervelden. Purperen avondlucht en lampjes aan de einder, bij het invallen van de nacht opgevolgd door een heldere sterrenhemel. Ik aanschouw het vanuit mijn couchette, een compacte ruimte met bed, dat overdekt is met kraakverse lakens. Een in een houten tafel ingebouwde en uitklapbare wastafel en een spiegel maken het compleet. De bonkige locomotief gaat in de remmen bij een klein oord. Enkele zigeunervrouwen met kinderen zitten op het perron, bont gekleed in glitterversierde jurken. Een omfloerste stem in zacht Roemeens, dat lijkt op Italiaans, klinkt door de perronluidsprekers, vlak voordat de trein weer in beweging wordt gezet. Vanuit het raam zie ik nog nèt hoe een politieagent op het bont gezelschap afstapt.

Cluj, 4 juli 2015

Op weg naar Moldavië is het middeleeuwse Cluj een ideale tussenstop. De stad heeft het trauma van de tandeloze Roemenen in de periode van Ceaucescu ver van zich afgeworpen: overal zijn er tandartspraktijken. Ik zie er tientallen binnen een paar straten. Tot laat in de avond kiert het blauwe laserlicht door de luxaflex van menig praktijk. Het resultaat mag er zijn. Overal flaneren mensen met stralend gebit. De stad straalt welvaart uit. De terrassen aan het Piata Unirii met zicht op een Gotische kerk zijn vandaag overvol.