St. Louis, 3 januari 2009

Veel huizen zijn door de Fransen gebouwd tijdens de koloniale periode, in St. Louis meer dan elders. Nadien in verval geraakt, maar daarom niet minder aantrekkelijk.

Op het gietijzeren balkon van mijn hotelkamer geniet ik van het vergezicht over de Senegalrivier, die is afgezoomd met palmbomen, waarvan de takken dansen op de opstekende avondbries. Een zacht licht van de ondergaande zon valt aan de overkant van de rivier over de koloniale gebouwen. De stad St. Louis is een eiland, min of meer ingeklemd tussen rivier en oceaan.

De bedrijvigheid wordt langzaam minder. De stilte herneemt zijn plek. Ook voor de bedelaars en de hosselaars zit de werkdag erop. Ter rechterzijde van mijn panorama draagt een gietijzeren brug, ontworpen door Gustav Eiffel, de laatste voetgangers en busjes (transport Commune) naar de overzijde en de suburbs van de stad. Naar de harde realiteit van alledag, waar mensen zich een plek in de minimale welvaart moeten bevechten. Wijken van kaal beton, met alleen zandpaden. Chaos. Zwart, roet van verroeste, half vergane auto’s. Paarden, geiten en kinderen in het levendige straatbeeld, dat door de vrouwen en hun gewaden kleurrijk en imposant oogt.

Dakar, 30 december 2008

Fotograferen is niet eenvoudig in Senegal, zeker niet in gebieden waar blanken komen. Inwoners willen niet worden geknipt. Hoe anders is het in de verre dorpen of in de buitenwijken van de stad, waar zelden een toerist verschijnt. Kinderen vormen gretige acteurs voor de camera. Speels, lachend, tastend, de hand uitstekend, over elkaar heen buitelend.