Namaak?

Hoi An, 12 juli 2011

Wat is echt? In Hoi An wordt een Armani-kostuum voor 80 dollar nagemaakt. In hetzelfde fabriekje, waarop 80 tailors uit Hoi An zijn aangesloten, worden westerse merkschoenen gemaakt voor de export, die  in Europa duur worden betaald. In het prachtige Hoi An hebben Franse eigenaren diverse grote restaurants gesticht. Met westers kapitaal en goedkope jonge Viëtnamese bedienden, die vertellen dat ze twaalf uur per dag werken voor een basissalaris. Lekker eten. Dat wel, maar erg duur.  Het personeel eet zelf niet uit de eigen keuken, maar van op straat bereid eten, dat door een bejaarde man per transportfiets wordt aangevoerd.

Het contrast is te vinden langs de rivier, waar Viëtnamese famillies met op motorbikes meegenomen potten en pannen, de sterren van de hemel koken, voor een lage prijs. Ik beland zelf bij een gezin met drie kinderen, die onderling knuffelend en lachend de bediening verzorgen. Geen toeristen aan deze geïmproviseerde tafels. Wèl een Fransman, die in Jakarta als ICT ‘er werkt. Ook hij weet het tafereel te waarderen en vertelt over zijn wereldreis. Na Indonesië wacht de geluksvogel een project in Brazilië. Een oude man in een rolstoel, verkoopt een Engelstalige krant. Ik weet dat 6000 Dong de normale prijs is. Deze keer is de prijs overgestempeld en opgewaardeerd naar 30.000 Dong, ongeveer een euro. Hij verkoopt er maar één tegelijk. De gerolstoelde man verdient zo drie dollar per dag. Broodnodig zonder AOW.