Gia Lam

Hanoi, 14 juli 2011

Een man roert met een stuk ijzerdraad onder het asfalt in de riolering, die door de zware regenval verstopt is geraakt. Aan de overkant werken bouwvakkers met ontbloot bovenlijf aan een woning, zand scheppend,  regen of geen regen. Er wordt weinig gefotografeerd vandaag. De grijze lucht is niet aanlokkelijk mee naar huis te nemen. Alleen de geglazuurde streng geselecteerde foto’s halen het internet. Eerder zag ik in Hoi An een Vlaams stel, hij foto’s nemend, zij commentaar gevend; “Ge moet alleen mijn gezicht op profiel zetten, inzoomen, niet mijn buik astublieft.”

In de late avond bereik ik het Gia Lam treinstation gelegen in een donkere luidruchtige achterafbuurt. Vrieskisten, koelkasten en andere zware ladingen worden vanuit een trein op motorfietsen geladen. Ongure types die me argwanend volgen. Taxi’s rijden af en aan. Treinen die luidruchtig hun vertrek aankondigen. Ik koop water, bier en snacks voor de lange treinreis naar China. Geen westerling te bekennen in dit bijstation. Vanaf nu begeef ik mij buiten de toeristische infrastructuur. De wachtruimte is gevuld met Chinezen en hun in Hanoi aangeschafte spullen.