Nachttrein Hoi An

Saigon, 9 juli 2011

Per taxi naar het station. De meter wentelt plotseling in versneld tempo. Ik kan er weinig tegen beginnen. De nachttrein is oud en vervallen, maar mèt airco in de slaapcabine, die ik moet delen met een Viëtnamese famillie: opa, oma, dochter en kleindochter, die gedurende de hele rit van 23 uur geen kick zal geven. In Nederland zou een dergelijke beproeving tot veel amok leiden. De trein voert langs de eeuwige rijstvelden, prachtige vergezichten, maar ook langs de verborgen krotten van de stad: de rotte kiezen waar mensen hun zwartgeblakerde bestaan overeind proberen te houden. Later in de nacht biedt het treinpersoneel, dronken inmiddels, mij in de restauratiewagen een drankje aan, overgegoten uit een plastic jerrycan met het etiket: “ethanol”.