Afspraak is afspraak

Paramaribo, 6 september 2005

Klokslag 11.00 uur sta ik in de ontvangsthal van Dagblad Suriname. Een immense ventilator hangt onheilspellend boven mijn hoofd. Achter een houten schot, naast een stapel kranten, werken enkele Hindostaanse en Javaanse dames. Een klein loket aan de andere kant, herbergt een receptioniste die op mijn verzoek de hoofdredactrice belt, met wie ik een afspraak heb. “ Sorrie meneer, u moet een afspraak maken!” “ Maar ik hèb een afspraak’ probeer ik nog. Ik moet een dag later op hetzelfde tijdstip terugkomen. Vol ongeloof sta ik even later weer buiten. “ Afspraken in Suriname bestaan niet” lacht Jenna mij even later troostend toe.

Een uur later stap ik in de auto van Taxi Min op weg naar naar het Politiekorps Suriname, afdeling Vreemdelingendienst. Een verblijf van meer dan een maand vereist namelijk een extra stempel. Als ik aan kom rijden staan vier blonde verpleegsters in wit uniform voor het gebouw. Na een paar dagen tussen donkere mensen te hebben verkeerd, bekijk ik ze met een ‘zwarte’ blik. Een politiechef met een enorme schotelbarret torst een indrukwekkende stapel dossiers naar binnen. Ik vrees het ergste. Wonderbaarlijk word ik vriendelijk en binnen vijf minuten voorzien van de gewilde stempel. Een van de verpleegsters vraagt of de dames mogen meerijden. Het blijken stagiaires uit Nederland. De taxichauffeur lacht zijn ene gouden tand bloot, als hij even later in zijn achteruitkijkspiegel naar de vier paar blauwe ogen staart.

De hitte beneemt mij de adem, legt me lam, zet mijn bewustzijn onder een glazen stolp