Ramen en deuren open

Paramaribo, 3 september 2005

Jenna loopt af en toe langs mijn appartement en geeft adviezen: “ je moet slippers aandoen mijn schat, die schoenen zijn veel te warm zo, ik breng ze je wel even.” In Suriname heersen familiaire netwerken. Ik moet wennen aan de openheid. Ik ben aangenaam verrast door zoveel sociale betrokkenheid, maar zie ook de sociale controle. Mijn ramen en deuren blijven de hele dag open. Zo vangt de wind mijn woonruimte en kruipt ongedierte een deur verder. Laat het een metafoor zijn: ramen en deuren open.

De in de reisgidsen geroemde bezienswaardigheden zoals Fort Zeelandia, veroorzaken bij mij beperkt enthousiasme. De verrassingen zijn te vinden in de de achterafstraten waar een bonte hectische veelkleurigheid heerst. Mijn geografische oriëntatie verbetert en ik dring verder de stad binnen. Ook hier de talloze houten gebouwen, sommige in staat van ontbinding, anderen met subsidie opgekalefaterd en in de vernis of lak gezet. De ministeries zijn in mooie houten gebouwen gevestigd.

De Surinaamse zender ABC zendt om acht uur het NOS-journaal uit. Acht uur local time, als Nederland al vijf uur verder is in tijd. Tijd die ik nog tegoed heb. Het TV-aanbod is mager. Een beetje Bollywood voor de Hindostanen, Amerikaanse series, films, muziek, en wat lokale reclame.

Jenna is famillie van Pim de la Parra, de ook in Nederland beroemde cineast van Wan Pipel. Drogisterij de la Parra zou geschikt zijn als filmdecor. Aisha, het Nederlands nichtje van Jenna, die twee jaar eerder in Suriname stage liep, schrijft in haar verslag: “ Zaterdag 27 december 2003. Vandaag hielp ik even in de drogisterij. “ Kan ik u helpen meneer?” “ Ja, wat kosten de condooms?” “ Tante Jen, wat kosten de condooms?” roep ik van de andere kant van de winkel. Drogisterij de la Parra haalt al dertig jaar een aanzienlijk deel van de winst uit de condoomverkoop. Er komen hier onder andere veel hoertjes condooms kopen.” In hetzelfde verslag een kerstgebedje in het Sranan dat Aisha voor de kerstmis uit haar hoofd heeft geleerd: ‘ Krisneti kom joe blijf tem, mie hattie lobi joe. Now mie de go na Bethlehem en ala trawan toe en ala trawan toe.” De drogisterij is in 1890 opgericht als Apotheek de la Parra.

Mijn buren zijn luidruchtig rochelende Chinezen, die de naast mij gelegen winkel voeren. Achter een hek van hun winkelpand staan allerlei potten, pannen en huishoudelijke artikelen te koop. De winkel biedt een antieke aanblik. Ik maak kennis met Tante Gus van 92, de tante van Jenna. Ze heeft een lieve uitstraling en draagt een aura van tevredenheid. Jenna verzorgt haar. Ouderen worden in Suriname anders dan in Nederland met warmte in de familiekring verzorgd. Misschien deels ook uit noodzaak: sociale voorzieningen in Suriname zijn schraal. Vanuit de blik van de gestreste Hollander zijn de Surinaamse straattaferelen komisch. Alles werkt, maar ook weer niet. Straatnamen zijn op houten bordjes geschilderd. Vandaag liep ik door de Kromme Elleboogstraat. Winkeletalages tonen een bord –OPEN- terwijl de deur hermetisch is afgesloten. Gaten in het wegdek. Rijk naast arm. Het oudste dagblad van Suriname, De West, sneert naar ‘bananenrepubliek’ Nederland:“ Bewindslieden laten vijftig nevenfuncties ongemeld.” Gekrakeel rondom minister Veerman. Leuk om Nederland vanuit de Surinaamse media te bekijken. Dat relativeert.———————————————–

———————————

In het najaar van 2012 voltrekt zich een tragiek in de Zwartenhovenbrugstraat: een aantal panden, waaronder de  130 jaar oude drogisterij, brandt volledig af.