Drinken uit een cocktail van taal en cultuur

Paramaribo, 2 september 2005

Na een aangename nacht onder de klamboe schrik ik om zeven uur wakker. Nog moe van de reis, maar aan de betere hand, loop ik bij Jenna binnen. Koffie wordt mijn deel. Jenna praat honderduit. Ik kan haar moeilijk volgen: door de hitte reageer ik vertraagd, zo lijkt het wel. De buitendeuren van de winkel staan open. Het passerende verkeer is oorverdovend. De zon verspreidt een zinderende hitte, nu al. Voor het eerst ga ik op pad. Ik word overvoerd met indrukken. In de nabijgelegen Saramaccastraat loop ik richting markt, een grote hal met stalletjes met vis en fruit tegemoetlopend. Veel creolen, maar ook Chinezen en Javanen tonen hun bedrijvigheid. De geur, het zicht en de mensen! Ik heb het gevoel alsof ik in Afrika ben. Veel marrons zijn echt donkerzwart. Mooie mensen. “ PSSST hey white man” klinkt het bij mijn voorbijgaan. Het Nederlands dat wordt gebezigd, komt vreemd over. De stad is een frappante cocktail van talen en culturen, kunstmatig bij elkaar gehouden door flarden van het Nederlands, dat vaak met Sranan (“negerengels”) wordt opgediend.Vele karakters passeren mijn revue: psychotische zwervers bevangen door de hitte, mooie creoolse vrouwen, waarvan één met een net gekocht gasstel op haar hoofd, Chinese vrouwen achter een kraampje die een behoorlijke keel opzetten, flanerende ranke Javaanse en Hindostaansee meisjes met navelsierraad. Veel goud uit eigen bodem siert voorbijkomend volk: rood Surinaams goud op zwarte, gele, lichtbruine, donkerbruine, en blanke huid. Een gouden ketting door de stad met schakels over alle rassen. Ik ben zwaar onder de indruk. Mijn aangeharkte Hollandse vooroordelen, toch besmet met het verkrampte integratiedebat in Nederland, smelten in de zon.