St. Antoniuslof: bidden voor de bloeddruk van oom

Paramaribo, 7 september 2005

De mis op dinsdagavond. Een prachtige houten kerk, goed in de lak, gevuld met creolen. Er worden zo’n twintig weesgegroetjes opgedragen, gevolgd door enkele wensen van Parochianen: “ dat de bloeddruk van oom stabiel mag blijven, dat ons nichtje maar een goede stageplaats mag krijgen. Heer bescherm ons tegen het vuur van de hel.” Een uur na de mis verandert het decor in de straat van de kerk in een tippelzone: het vuur van de hel aan de schenen van meisjes van amper achttien.

Ik bezoek een Chinees buurtrestaurantje. Chinezen beheersen het Nederlands nauwelijks. Ze zijn erg gericht op de eigen kring. Achter tralies presenteren ze hun waar of voeren ze hun restaurant. Het eettentje betreft een nagenoeg kale ruimte, waarin enkele mannen in het Sranan een wedstrijd stemverheffen houden. Op een tafel twee djogo’s (grote flessen bier). Er wordt heftig gediscussieerd. Af en toe vang ik wat woorden op. Het gaat over politiek. Op de terugweg loop ik langs de electriciteitscentrale, die in mijn woonwijk is gelegen. Een oorverdovend lawaai. Zo nu en dan valt in Paramaribo de stroom even uit. Ik koop voor 1 SRD De West van een creoolse dame, die met kranten langs de weg staat. Ze begint een gesprek. Ze heeft een aantal jaren in de Bijlmer doorgebracht, maar is uit heimwee naar Paramaribo geremigreerd. Veel Surinamers hebben een tijd in Nederland gewoond. De verkoopster verdient 6 SRD op een avond, waarvan 2 SRD nodig is voor de bus. Het leven vindt ze erg zwaar. Ze mist de welvaart van Nederland, maar prijst de saamhorigheid in Suriname.